Taal voor Eenzaamheid is een doorlopend artistiek onderzoek waarbij ik samen met deelnemers en andere kunstenaars door kunst, verbeelding, artisticiteit en participatie een nieuwe kijk op eenzaamheid ontwikkel om het taboe op eenzaamheid doorbreken.

Sinds 2010 nodig ik mensen uit om via een participerende ontwerpproces de vocabulaire van eenzaamheid uit te breiden. Als inspiratie gebruik ik de 22 woorden voor sneeuw uit Inuït taal. Wanneer je ‘sneeuw’ vervangt voor ‘eenzaamheid’ ontstaan er verrassende combinaties zoals ‘smeltende eenzaamheid’, ‘bewegende eenzaamheid’ en dergelijk. Deze fantasiewoorden zijn dé inspiratie voor het creëren van zelfbedachte formuleringen voor je eigen eenzaamheid. Momenteel is er een verzameling van circa 300 woorden die in de afgelopen jaren zijn opgehaald tijdens de vele workshops en programma’s in heel Nederland. Locaties zoals buurthuizen, conferenties, organisaties, gemeenten, overheidsinstellingen, bibliotheken, etc.  

Afgelopen jaren heb ik de letterlijke ‘taal’ uitgebreid naar meer artistieke uitingen die ingaan op de beeldende ‘taal’, Vanuit onverwachtste invalshoek maken deelnemers hun eigen eenzaamheid zichtbaar. Ze verbeelden vragen zoals: ‘Schrijf een brief aan eenzaamheid, alsof het een persoon is’, ‘Wat als eenzaamheid in je hand past, hoe zie het er dan uit?’, ‘wat wil je het liefst van eenzaamheid verbranden? en wat meenemen naar huis?, ‘Welke plekken in de stad verbind je aan eenzaamheid?’. Vanuit persoonlijke ervaringen ontstaan er verhalen en visualisaties om eenzaamheid bespreekbaar te maken.